Aurten, Otsailaren azken egunetan, Daniela Albizu, gure olerkari lagunak, norabaiteko mundu batera bide egin digu.

Dozena bat urtez, bere aztarnak, Hatsaren Poesia liburuan utzi izan dizkigu, bainan azken 5 urte hauetan, emeki emeki, gaixotasun larri baten itzalak, bere azken indarrak  estali dizkio.

Guretzat, Daniela, kemena baino gehiago, sutsutasunez beteritako  pertsona bat zen.

Suak  ez du bakarrik erretzen edo berotzen, argitzen ere du.

Horren frogagarri, Hatsaren Poesia liburuan, 2011an,  agertu zuen bere azken olerkia, hona hemen .

Argi ‘haundia’z mintzo da ,osasunez ahulduz zoalarik  seguraski ere, bere iragaiteren iragarmena zuela  bere buruan susmatzen zuen 

                                      Hatsa elkartearentzat :Auxtin Zamora

Hatsaren Poesia Egunean. Oxtikenea .Senpere 2006 Urtean

Banoa

Ilunpetan nintzen,

hortxe gordea.

Egun batez,

urrun-urrun,

argi bat,

ez nakien zer zen

ARGIA.

Banoa emeki-emeki,

argia handitzen ari da.

Orai argiak hartzen nau,

gelditzen naiz, begiak itxita.

Begiak ideki nituelarik

poz ikaragarri batek hartu ninduen.

Tunel batean nintzen,

begiak itxita banoa aintzinean.

Begiak ideki nituelarik,

tuneletik ateratu nintzen,

argi turrusta batek hartu ninduen.

Ikusten nuen, bai eta entzuten

xorien kantuak, haurren irriak

eta nigarrak,…

eta abar.

Orduan jakin nuen zer zen

BIZIA.

Daniela Albizu

Hatsa elkartearentzat Auxtin Zamora

http://olerkarieneguna4.blogspot.fr/

Ene doluminik poetikoena,

edota ene poesiarik minena,

aspaldi ikusten ez nuen Danielari,