“Nork ez du maite askatasuna

nahiz ta leher dadin esku artean?”

Hertzainak

Askatasuna genuen helburu. Zenbat ginen? Ehun, berrehun, hirurehun… Berdin zion. Ez ginen bakarrik. Alde genituen Herria, Aberria eta Arrazoia. Ez ginen galtzeko. Sinesmen sendo batek gidatzen zituen gure urratsak.

Bai, askatasuna genuen helburu. Askatasunaren aldeko abangoardia militarraren buruak bildu gintuen. Hautatuak izan ginen. Frontera abiatu ginen, Askatasunaren etorbidean barna, lerroak zuzen, armak eskuan, gure heroien izenak kaskoan eta banderak haizean, herriaren eledun, banderadun eta koblakariak bibaka ari zitzaizkigun bitartean: «aintza aberriari, loria gure gudariei».

Ororen gainetik askatasuna genuen helburu. Askatasuna ezpain-mingainetan etengabe lardaskan, askatasunaren maitaleak ginen. Askatasuna agindu ziguten. Haren izenean borroka zelaira joateko eskatu. Herriari zor genion. Aberri ala hil. Ez zen beste hauturik. Dena eman behar zitzaion maite den askatasunari. Horregatik egin genuen zintzo esana.

Askatasuna baikenuen helburu, lubakietara jaitsi ginen, jo eta su borrokatu genuen, etsaiak aurkitu, tirokatu eta erail genituen, odoletan blai ginela, ez genuen etsaien lubakiak indarrez hartu eta geure bandera jaso arteko onik, baina odol putzu haren erdian ez zen askatasunaren aztarrenik ere.

Eta guk askatasuna genuen helburu. Aberriaren alde eroriak lepoan hartuta, sabel lehertu eta garezur zulatuen gainetik jauzika, lasterketa zoroan gindoazen askatasunaren atzetik, aurrera beti, errauts eta sutauts artean, herria bistatik galtzeraino, baina armak eskuan tinko, etsia hartu gabe, etsaiari tiro eta kito.

Zerbaitengatik genuen askatasuna helburu. Baina nekearen nekez, pixkanaka, burkide batzuk askatasuna lortzeko itxaropenak galtzen hasi ziren, beste batzuk askatasunaren maitaleak ez, baizik eta herioren ezkongaiak bihurtu ginela esaten hasi ziren, urrunegi joan ginela, autoritarismoaren galbidetik ezinezkoa zela askatasunera iristea.

Beharrik askatasuna genuen helburu. Askatasuna lau sosen truke saldu zuten traidoreak akabatu eta lubakiz lubaki jarraitu genuen, begiak itsu eta baionetak zorrotz, herio suharrean gure helburuaren xerkan, baina ulertu ezinik zergatik ez genuen aurkitzen, harik eta, borroka zelaiko azken lubakian, amildegian, leherketa handi bat eragin eta, txiki-txiki egin genuen askatasunarekin batera, Historiaren zulo beltzean amildu ginenean, konturatu ginen arte askatasuna, egiaz, lehentasunezko helburu militarra genuela.

[caption id="attachment_10880" align="alignnone" width="300"] Postala: Otto Schubert[/caption]