Maiz esaten da euskarak aisian ez duela lekurik. Gaztetxoek erdarara jotzen dutela ikasgelatik irten bezain pronto. Eskolan berbalapiko, jolas-orduan hitz gutxiko.

Irakatsi eta ikasi, ikasgela barruko hitz nagusi, erraz ateratzen dira ezpainetatik: «ikasi dut» eta «irakatsi didate». Seguru. Tinko. Baina, kontrara, dantzatu edo jolastu esatera ausartzen garenean, komeriak. Dudatsu. Ezbaiko. Dantzatu naiz…, dantzatu dut…, jolastu naiz…, jolastu dut…

Ikasgelaz kanpoko solasa herren, jolasa eten.

Bizitza surfeatzea da. Olatuak. Erronkak. Batzuetan, guk erabakiko dugu zein hartu. Maiz, ordea, beraien mende egongo gara. Ezin arautu. Ezin gobernatu. Ezin. Basatiak dira. Ez dute azalpenik ematen. Ikasbiderik, akaso. Gutxien espero duzunean bota egingo zaituzte paretik, tentuz eraikitako bidetik. Berriketa gutxi. Ausardia behar da aurre egiteko. Burua eta bihotzaren arteko lehia. Oreka bilatu. Oinak gogor finkatu. Segi…

Nahi duen guztia egiten uzten diogu. Modako arropa erosi, janaririk goxoena prestatu, paseatu, kaka lehenbailehen garbitu… Esne-mamitan bizi da. Etxeko enperadorea. Hala ere, maiz samar, haserre aurpegia jarri, hortzak erakutsi eta sekulako oldarraldiak ditu zerbait ematen ez diogunean.

Nolanahi ere, errudun sentitzen garenetan –erasoen ondoren normalean- liburu zein artikulu espezializatuak irakurtzen ditugu egoera gobernatzeko asmoz. Jabe! Ondo artatu zure maskota! Mugak zuhurtziaz eta tinko zehaztu! Bestela, are gobernaezinagoa izango da eta! Baina, tamalez, indar gutxi du oldarraldien ostean piztutako kontzientziak. Aitaren [...] Gehiago irakurri

Gabonetan maiz hitz egiten da malenkoniaz. Bidaide tematia dugu egun hauetan. Guregandik aldendu nahi dugun txakur setatia. Tamalez, malenkoniarekin bizitzen ez dugu jakin. Tristetasuna ahultasunaren isla bilakatu dugu. Pairatutako zoritxarrentzako lastaira deserosoa. Nolanahi ere, batzuetan, ondo datorkigu pentsamenduen ur gazi-gozoan murgilalditxoak egitea. Hausnartzeko. Malkotzeko. Lasaitzeko. Indarberritzeko. Gure besakadak besarkada bihurtzeko.