Arrazoiaren ametsak tatuaia anarkikoak sortzen ditu:

gizalegez jokatzea zer den jakingo bagenu, apika.

Berdin litzaidakeen, une hartan, zure iruzkingile xume izan.

Arrakastaren txanpon herdoildua izan nahi nuen.

Aluko ile mataza apaindu nahi nizun, besterik ez.

Film porno batean sorbaldaz bakarrik ikusi daitekeen atrezzoko figura bilakatu nahi nuen.

Baina, dirudienez, ez da posible izango…

Kresalaren zama garraiatzeko gai naizen

galdetu beharko diot aurpegia kiskaltzen nauen infinituari.

Meditazioak eta alkoholak xede bera baitute:

Biek ala biek nahi dute egoaren suntsipena.

Kristaldegiko kideen arteko konfiantza urratu egin da.

BEZ, PFEZ, OHG akronimoei esker, bazkari polifonikoak

eraiki ohi dituzte bion artean.

Emaztearen etxean bahituko du loak bata, furgonetan prestatzen du askaria besteak.

Ez zaie nahikoa izango marihuanaz puztutako faktura irenstearekin.

Ez diote beldur etorkizun latzari, hauts-presentearen kristalaren haginkadak aztoratzen ditu.

Jada ez dira gazteak, gogoaren bazterrik aseptikoenak egunero errepikatzen baitie lelo bera.

Belar horiztatua zoroen gisara murtxikatzearekin nahikoa balitz.

Gerardo Markuletak (Oñati, Gipuzkoa, 1963) bonsaiak inarrosten diren gisara ehuntzen ditu poemak, klasizismoaren eta gardentasun lirikoaren gorazarrez. Haren azken poemario honetan, Denbora bere lekura (Erein, 2015) emeki umotutako poesia berantiarraren harribitxiak laga dizkigu. Poema-bonsai taxugile lan horretan minimalismoaren eta argitasunaren moldeak ditu nahiago Markuletak. Hala nola denbora bere lekura alkimista baten gisa kristalizatu nahian, horrela diosku Argazki albuma poeman: «Bizi unea/ unea oroitzeko./ Oroit uneak./ Hala egin genuen,/ horixe dugu gaur».

Orain [...] Gehiago irakurri

Azken aldian, puri-purian dabiltza euskal literaturan genero beltzaren adar ezberdinei heldu nahi dieten joerak. Orain arte aski ez jorratutako Euskal Herriko testuinguru post-industrialean kokatutako nobelak izan ohi dira. Xabier eta Martin Etxeberria anaia zarauztarrek lau eskutara idatzitako Gizon gogorraren sekretua (Elkar, 2015) lanak esaterako argitaletxe honetan bertan berriki kaleratutako Iñaki Irasizabalen Aita gurea ekarri dit gogora. Izan ere, osagaiak nahiko antzekoak dira, “ven y cuéntalo” hartatik urrun oso: grisez tindatutako gainbehera industrialeko gatazka sozialak, bilbatze narratibo ezberdinak, erredentzioaren bila dabiltzan [...] Gehiago irakurri

Malabar Hill-en eman zenuen arrats hartara itzuli zara. Montzoiak ez dizu bakerik ematen. Ume-begiak dituzten prostitutek apar lizunak bidaltzen dizkizute yoga ikasle bailiren.

Harri zahar bati darion izerdia legez, hezetasun hezurtua hauteman dezakezu.

Oro konputa ezina da. Bizitza ez da zurea gehiago.

Mikel Antzaren (Donostia, 1961) ibilbide literarioak antzerkiaren eta narrazioaren itsaso “arrazionalagoak” zeharkatu ditu orain arte. Argitaratutako lehen poemario honetan, Ametsak ere zain (Susa, 2015), ibilbide politiko zein existentzialaren gaineko ahots lazgarri bezain barnerakoiak uztartu nahi izan ditu, ametsaren molde “irrazionalagoa” zizelkatuz. Joseba Sarrionandiaren hitzaurrean bertan ematen zaigu kontraesankorra ere gertatu litekeen askatasun egarri baten berri, “askatasuna kanpotik helduko litzatekeen zerbait ez dela eta kartzelan bilatzen du presoak, non eta azken txokoan, norberaren baitan, eta lagunengan”.

Norberaren baitako hori iruditu zait Antzaren [...] Gehiago irakurri

Iñaki Irasizabalek (Durango, 1969) soka luzea du nobela beltzaren eta erretratu sozialaren arteko mugan aurkitzen diren euskarazko best seller-ak ekoizteko. Bada, urliarentzat bere literaturaren oparotasuna (kasik nobela bat argitaratzen baitu urtero azkenaldi honetan) irakurterrazaren eremu gaitzesgarrian kokatzen da; sandiarentzat, berriz, eleberri irakurterrazak idazteak izugarrizko balioa ematen dio haren lanari, best seller-en premia larria duen euskal literaturaren egoeraz jabetuta bederen. Argitaratutako lanen kopurua ikusita, haren argitaletxeak bigarren aukera honen alde jokatu du argi eta garbi. Azkenaldian kritikoei bustitzea eskatu izan zaigun [...] Gehiago irakurri

T.S. Eliot poeta ingelesak honela zioskun: «Inongo bertsorik ez da aske lan txukuna egin nahi duen gizonetik». Eric Dicharryren (Baiona, 1969) asmoa ez da lan txukuna egitea, inondik inora, eta zalantzak agertzen ditu formatu anitzeko hipertestu heterodoxo honetan bere burua benetan askea den galdetzean. Izan ere, After Banksy (Maiatz, 2014) liburu poliedrikoak galdera askatzaileak ditu ardatz. Idazlea bera, apika testu bilatzailea idazlea baino gehiago, askatu nahi du: idatziz, linkatuz, diseinatuz, hausnartuz; poesia publizitarioaren zein politikoaren bide ibiliak ibiliz. Baina Dicharry [...] Gehiago irakurri

Zin dagizut ez natzaizula inoiz akaberaz mintzatuko,

zin dagizut ez dudala inoiz deserriko biderik hartuko,

zin dagizut ez dudala inoiz pentsamenduen aurka arrats eternalik azpiratuko,

zin dagizut ez dudala inoiz Shakespeareren sonetorik ahoskatuko Pessoarik irakurri gabe,

zin dagizut edozein eguzki eklipse komertzialpean aurkitu nazakezula garairik berantiarrean,

zin dagizut ez dizudala inoiz seme-alabarik izan beharraz berbarik egingo,

zin dagizut nire zinik behinenek akabera bera ondorioztatuko dutela.